هفتاد وهفتمین دیدار تیم‌های فوتبال استقلال و پرسپولیس در شرایطی برگزار شد که مثل دو دیدار گذشته، دو تیم در پایان به تساوی بدون گل رضایت دادند. این بازی در شرایطی با چنین نتیجه‌ای به پایان رسید که به اذعان کارشناسان و فوتبال دوستان ،بازیکنان دو تیم که اسکلت اصلی تیم ملی را نیز تشکیل می‌دهند در طول 90 دقیقه نتوانستند نمایش قابل قبولی داشته باشند و علاقمندان به فوتبال را راضی کنند.

نگارنده نه سررشته ای از فوتبال دارد و نه کارشناس این حوزه است که بخواهد نسبت به مسائل فنی این بازی اظهار نظر نماید،حتی آنقدر برایش مهم هم نبود که زحمت دیدن بازی را به خود بدهد اما آن چیزی که باعث شد این سطور نگاشته شودحرف و حدیث هایی است که برای سه تساوی پشت سرهم دربی گفته می شود.اینکه برای کاهش حواشی و حساسیت ها و درگیری های بعد از پایان بازی بهتر است دربی با نتیجه مساوی به پایان برسد.این که خسارت کمتری به ناوگانهای شهری ،اموال عمومی ،صندلی های ورزشگاه آزادی و از همه مهمتر جان تماشاگران و هوادارانی که یا پرسپولیسی هستند یا استقلالی برسد.

اما اینکه چرا سومین دربی پایتخت دیگر حال و هوا، شور و اشتیاق و زیبایی‌های گذشته را ندارد وهواداران شاهد بازی جدی بازیکنان میلیاردی دو تیم که بعضا در تیم ملی هم حضور دارند نیستند هم خیلی مهم نیست .بلکه مهم این است که ما مدت هاست اخلاق پیروزی و شکست را فراموش کردیم.اخلاق ورزشی و جوانمردی واخلاق برد و باخت راو اصلا اخلاق مسلمانی را.
چرا پس از هر برد و باختی باید خسارتهای جبران ناپذیر مالی و جانی را شاهد باشیم.
مگراز این بردها و باخت ها چیزی عائد هواداران می شود؟
مگر ریالی به حساب هواداران برنده واریز و ریالی از حساب هواداران بازنده کسر می شود؟
پس چرا این همه بد اخلاقی؟

نمی دانم آیا این سه تساوی پشت سرهم تدبیر دست اندر کاران برای قفل نمودن درب های بد اخلاقی و حواشی نامطلوب پس از بازی است یا نه اما تا زمانی که نتوانیم اخلاق برد و باخت را رعایت کنیم بهتر است بازی های مهمی همچون دربی پایتخت همچنان تساوی خاتمه یابد..

* مسئول سابق دفتر فرهنگی تربیتی حوزه علمیه خراسان